კაფე მიულერი

გუშინ ჩემმა მეგობარმა ფეისბუკზე პინა ბაუშის “კაფე მიულერი” გააზიარა. კიდევ ერთხელ ჩავრთე და მივხვდი, რატომ მირჩევნია იგი ისეთ მასშტაბურ დადგმას, როგორიც “კურთხეული გაზაფხულია”. იმიტომ, რომ მსუბუქი აგორაფობია მაქვს და სივრცეში თავს დაუცველად ვგრძნობ, “კაფე მიულერში” კი სცენას საზღვრები უჩანს. მეორე მხრივ, ნახატებში თითქმის სულ უსასრულო ჰორიზონტს ვხატავ. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე უფრო უხდება, არამედ ვცდილობ, ასე მაინც დავძლიო უსასრულობის ერთგვარი შიში.

თან რამხელა ინტერესი აქვს უსასრულობას… აი, ბავშვობაში რომ გინდოდა ყველაზე მაღალი რაღაციდან გადმოხედვა, თან საშიში რომ არის და თან ძალიან საინტერესო, ისე მჭირს ხოლმე.

3D-ის ძალა ქუჩაში

წარმოიდგინეთ ტიპური დღე: ბარიდან ლუდის ბოთლით გამოდიხარ და მეგობარს რაღაცაზე გამალებული ექაქანები, ისიც თავს გიქნევს. მზეა. სათვალეზე შემოვლებულ მეტალის ჩარჩოზე სხივები ირეკლება. ქუჩის კუთხეში შემოუხვიეთ. ერთი ნაბიჯი, ორი, სამი და… შენ წინ ქვაფენილი გასკდა და ნათლად ხედავ ქვესკნელიდან ამომძვრალ ურჩხულებს. შიში გიპყრობთ. ადგილზე შეშდებით. ლუდის ბოთლი ქვაფენილზე ენარცხება და ქაფიანი სითხე ფეხებზე გეშხეფება. ასე გაშტერებულ დგახართ მანამ, სანამ საპირიპირო მიმართულებით ვინმე დაუკვირვებელი მოქალაქე ჩქარი ნაბიჯით არ გაივლის უფსკრულის თავზე… უკვე ამჩნევ “უფსკრულზე” დასერილ ქვაფენილთა ხაზებს. ხვდები, რომ სამგანზომილებიან ტყვეობაში აღმოჩნდი 🙂

3 განზომილება ეს ის ძალაა, რომელიც თვალს ახალი ხრიკებით ატყუებს და “დასწრების ეფექტს” აძლიერებს. მისი მთავარი დანიშნულებაა, მნახველმა არა მხოლოდ იხილოს ნამუშევარი, არამედ “აღმოჩნეს” მასში.

რამდენიმე დღის წინ მხატვარ ჯულიან ბივერის ნახატებს გადავაწყდი და კიდევ უფრო დავინტერესდი მისით. თავიდან კაიფი და ღადაობა მეგონა, მერე კომპიუტერით გაკეთებული სისულელეები, მაგრამ როდესაც დავრწმუნდი მის სინამდვილეში, გამოვშტეეეეეეერდი :O

სტილი, რომლის დამკვიდრება ინგლისელმა მხატვარმა 1990–იანი წლებიდან დაიწყო ზე–დამაჯერებელი რეალობის შექმნა ჰქვია, რომელიც ევროპული მხატვრობის სკოლიდან მომდინარეობს. მისი სახელია Trompe-l’œil ანუ “მოატყუე თვალი” (ფრანგ.) და ეს ხელოვნება სამი განზომილების გამოსახულების შექმნას ემსახურება. ევროპის მრავალი ტაძრის კედლებზე გამოსახული Trompe-l’œil ნახატები სივრცესა და რაკურსზეა გათვლილი და გასაოცარ შთაბეჭდილებას ქმნის. ჯულიან ბივერმა კი ყოველივე ეს ქვაფენილზე გადაიტანა, რითაც 3D ხელოვნებას პოპულარობა შესძინა და უფრო ხელმისაწვდომი გახადა.

ტექნიკა: ჯულიან ბივრი მუშაობას დილით იწყებს და ქაღალდზე დახაზული კონტური ქვაფნილზე გადააქვს. აქ სიზუსტის ზედმიწევნითი დაცვაა საჭირო. ჯულიანს ამაში კამერა ეხმარება, რომელიც იმ რაკურსით დგას, რომლითაც დამთვალიერებელმა ეფექტი უნდა დაინახოს.

რეპროდუქცია თუ ინტერპრეტაცია?

ერთმა ჩემმა მეგობარმა მითხრა, რეპროდუქციებს ნუ ხატავო. ნუ ქმნი იმას, რაც უკვე შექმნილიაო. “ტრავიატა”, “მეფე ლირი”, “რიჩარდ III” – ეს ყველაფერი უკვე სხვამ შექმნა და შენ საკუთარი იპოვეო. მერე ისიც მითხრა, საერთოდ, რა საჭიროა მუსიკალური ნაწარმოების დახატვაო…

სხვათა შორის, ამაზე მანამდე მეც ვფიქრობდი ხოლმე: რატომ ვხატავ უკვე გამზადებულ და დამუშავებულ “იდეას”? ეს ხომ ცალკე ღირებული ვერ იქნება და მხოლოდ უკვე შექმნილის ილუსტრაციად დარჩება?

ამის საწინააღმდეგოდ რამდენიმე არგუმენტს მოვუყარე თავი:

1. რეჟისორები დგამენ სპექტაკლებს სხვადასხვა პიესის მიხედვითა და თავიანთი ინტერპრეტაციით. ესეც რეპროდუქციაა?
2. “ასე მეხატვინება და რა ვქნა?…” – ძალიან სუბიექტური და თავის მართლების არგუმენტი
3. “ესეც გაივლის” – თავის მართლებას ჰგავს, მაგრამ, ვფიქრობ, ჭეშმარიტებასთან ახლოსაა.

კიდევ ერთხელ დავფიქრდი და ცნობილ ხელოვანთა კოლექციას გადავხედე. ავიღოთ  სახარების ერთი მომენტი. ვთქვათ, “გარდამოხსნა” და ვნახოთ, რამდენმა როგორ გამოსახა “ერთი და იგივე”.

მიქელანჯელო

ჩემი პირველი ვიდეოპოსტი

რომ იცოდეთ, რამდენი ვიწვალე… 😀 ჯერ YouTube-დან ვეცადე, მაგრამ რაღაც არ გმოვიდა. მეც რამდენჯერმე გავჭედე. მერე მობილურიდან ავტვირთე. აქ ვიზუალური ხარისხი უკეთესია, მაგრამ ხმა არის მოგუდული… ნუ, მოკლედ, რაც არის ეს არის. აჰა და დამსეტყვეთ 😉

ჩუმად იყავი და ყველაფერი თავისით მოხდებაო

"ლექცია"

ერთი კვირის წინ, პარასკევს GIPA–ში სერიოზული შეხლა–შემოხლა მქონია თურმე. როგორც ყოველთვის, მე რომ დავიქოქები, თავს ვეღარ ვაკონტროლებ. ასე დამემართა გუგა სულხანიშვილის ლექციაზე. რამდენიმე შეცდომა არ ვაპატიე და არგუმენტებს სულ ყვირილით ვაფრქვევდი. თურმე მთელი დარბაზი ჩემს გაწითლებულ სახეს გაოცებული უყურებდა და ხან ასევე გაოცებულ ლექტორს გახედავდა. 🙂

ნერვები მაქვს დაწყვეტილი, ნერვები! ადამიანები ძალიან მიყვარს, მაგრამ როდესაც 24 საათიდან 20 საათს არ გასვენებენ და შენს ეგოსა თუ ინტიმურ ზონაში (ამათი არსებობის დაჯერებაც დავიწყე, მგონი) ინტენსიურად შემოდიან და სიტყვიერ წერტილოვან დარტყმებს ახორციელებენ, შეიშლები ადამიანი, აბა რა!

ორიოდ დღის წინ, ხუთშაბათს, მეგობრებმა რჩევა–დარიგებები დამაყარეს, რომ ხვალ ანუ პარასკევს ბოლო შანსი მაქვს, შელახული რეპუტაცია აღვიდგინო და ლექტორს ლექციის ჩატარება ვაცალო. მეც დავეთანხმე. სახლში კი დავფიქრდი სერიოზულად, მართლა ხომ არ გავრეკე–მეთქი? მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ გიჟები თავიანთ სიგიჟეს ვერ ხვდებიან, მე კი მივხვდი და გულზე მომეშვა 🙂

ფოტოგამოცანა

პოსტების წერის ხასიათზე მოვედი მგონი. დღევანდელი გადმოსახედიდან ასე ჩანს. ჩემს ჟურნალისტურ ბლოგზე ერთი პოსტი და ერთიც – აქ. იდეა ამ წამს მომივიდა. ანუ იმ წამს, როცა ეს სიტყვები დავწერე 🙂

უამრავი სურათია, რომელიც საკუთარ თავში რაღაც გამოცანას ატარებს. აქ რამდენიმე მათგანს წარმოგიდგენთ და იპოვეთ მათში რაიმე საინტერესო.

ამ ტილოზე მხატვარმა საკუთარი თავი “დასაჯა” თავისი სისხლიანი ცხოვრებისა და მკვლელობების გამო. ვინ იყო ეს მხატვარი და რა სახის სასჯელზეა საუბარი?

ჰაერში გასროლილი კითხვები: მარტივდება თუ რთულდება სამყარო?

ფილოსოფიის ხასიათზე დამაყენა ვერდის Dies Irae–მ.

ჩვენ გამოვიარეთ შუა საუკუნეების ბნელეთი და აღორძინება, კლასიკა და ბაროკო, რომანტიზმი და იმპრესიონიზმი, მოდერნიზმი და ავანგარდიზმი. ნელ–ნელა გაქრა შექსპირის სონეტთა ლოკონები, მოცარტის პოლიფონიური წკრიალი და რემბრანტის უხვი ოქროსფერი. სამყარომ კუბის ფორმა, კვადრატის ფერი და მოოლითური მუსიკის ჟღერადობა მიიღო.

ჩვენ ვამტკიცებთ, რომ ახლა გაცილებით მეტი ვიცით, ვიდრე ოდესმე. მაშინ საიდან ასეთი პრიმიტივიზმი, სიმარტივე? განა ყველაფერი ასე არ დაიწყო?

მარტივი ბგერები, მარტივი გამოსახულებები, სწორხაზოვანი აზროვნება

როგორ ჰგავს დღევანდელი სიმარტივე იმ პრეისტორიულ სიმარტივეს, რომლისგანაც ყველაფერი დაიწყო.

თუ ჭეშმარიტება მის სიმარტივეშია, გამოდის, რომ კაცობრიობას ათეულობით ათასი წელი და უამრავი შედევრის შექმნა დასჭირდა ამის გასაცნობიერებლად.

“უი, რა კარგია! 🙂 “– ღიმილით ვიტყვი და იმედიანად დავიძინებ, რომ გამარტივებულ, მაგრამ ცოდნით სავსე ეპოქაში ვცხოვრობ. რომ კაცობრიობამ, როგორც იქნა, მიაგნო ჭეშმარიტებას. მართალია, შორიდან შემუარა და ამას ძალიან დიდი დრო მოანდომა, მაგრამ მაინც მიაგნო. მაააგრამ რა გარანტია მაქვს, რომ ზუსტად იმავეს არ ფიქრობდა ჩემზე 300 წლით ადრე მცხოვრები ადამიანი, თუნდაც ჩემი ტოლი?

ან… რა ვიცი, ეგებ, ზუსტად ამასვე იფიქრებს ადამიანი ჩვენი დროიდან 300 წლის შემდეგ?

ვერ ვიტან ამ გამოთქმას, ამიტომ ჩემებურად დავწერ:

სა სიქვტილშია ჭეშმარიტება?

ერთ–ერთ პოსტში ადრეც გავჭედე ამ თემაზე, ჰოდა მიახლოებითი პასუხი თუ მაინც გექნებათ, მითხარით, თორე ფილოსოფიიდან ფალოსოფიაში გადასვლა არ ამცდება 🙂

ძია ფროიდის ტესტი

ვასრულებ Mr. Picasso–ს თხოვნას და მის გრამატიკულად გაუმართავ პოსტს ჩემსას მოვაყოლებ. კაი ბიჭია გოჩა: დილით გაიღვიძებს, გამოდენის ძროხებს ბოსელიდან და საბალახოდ გაუშვებს, მერე უნივერსიტეტში მოუშლიან ნერვებს, მერე დაგრუზული გაემართება სახელოსნოში და უარყოფით ენერგიას დადებით მინანქრად გარდაქმნის 🙂 ახლა კი მთავარი.

ფოტონოსტალგია

რამდენიმე დღის წინ, სანამ შემოდგომას შემოდგომობა დაეტყობოდა, ახალი რაღაც შეემატა ჩემს სამუშაო გარემოს. თარო! გადმოვიღე დამტვერილი წიგნები, ჟურნალები, რვეულები. ვყარე და ვყარე შიგ. მაინც ვერ გავავსე. მერე დავფიქრდი, ახლა ეს რომ ჩამოვარდეს, ხომ გამისრისა ჩემი კომპიუტერი–მეთქი?

გავაგრძელე უჯრებიდან ხარახურების გამოყრა და ჩემს ბავშვობას გადავაწყდი….

ეს ალბომი მე–4 კლასში მაჩუქეს ხატვის კონკურსზე, დიპლომთან ერთად

დავიწყოთ ქრონოლოგიის მიხედვით

Great Expectations – მწვანე ფილმი

ამქვეყნად ბევრი არაფერია განსაკუთრებული. უფრო სწორედ, მარადიულად განსაკუთრებული. თავის დროზე კინემატოგრაფიაც განსაკუთრებულ აღმოჩენას წარმოადგენდა, მაგრამ შემდეგ, როგორც იტყვიან, ვადა გაუვიდა.
დღეს, კი უკვე აღარავის უკვირს უამრავი ფილმისა და მით უმეტეს, ტელევიზორის არსებობა.
ჩართავ, არ მოგეწონება, გადართავ, კიდევ გადართავ… 5 წუთს უყურებ და ისევ გადართავ. თუკი ტელევიზორი მრავალარხიანია, მაშინ ამ პროცესს ისე გააგრძელებ, რომ შეიძლება, მეორე წრეზეც წახვიდე და ვერ შეამჩნიო. თუ სუსტი ნერვები გაქვს, მაშინ მალევე პულტზე მთელი ძალით დააწვები off ღილაკს და ოჯახის მარადმოსაუბრე წევრიც ხმას გაკმენდს.ამ დროს კი, იქნებ, ის გამოტოვე, რისი ნახვაც იმ წამს ყველაზე მეტად გიდოდა?
არა? მაშინ, განაგრძე ძილი. თუ ჰო, მაშინ საკუთარ ფერთა პალიტრას გადახედე, რომელიღაც ფერი ხომ არ აკლია? რა მნიშვნელობა აქვს, რომელი…
მოდი, ეგოისტურად მოვიქცევი და მწვანე ფერზე გიამბობ. უფრო სწორედ, ფილმზე, რომელიც მწვანე ფერისაა. რთულია ყველაფერ ამის მთავარი გმირის ენით მოყოლა. ასე რომ, გამოვალ როლიდან და საკუთარი თავიდან გამომდინარე განვაგრძობ თხორბას.
სიუჟეტი აღებულია ჩარლზ დიკენსის ამავე სახელწოდების რომანიდან, რომელიც მე არ წამიკითხავს და ალბათ, არც არასდროს წავიკითხავ, ვინაიდან ამის ძველ და ვიქტორიანულ ვერსიას ვერ ავიტან. ამ შემთხვევაში, პირველი შთაბეჭდილება პრიორიტეტია ჩემთვის. ფილმის მთავარი გმირი ფინიგან ბელი ამბობს:
,,ამ ამბავს არ მოვყვები ისე, როგორც იყო. მე მოვყვები მას ისე, როგოც მახსოვს”.
მეც ასე მოვიქცევი.