ჩემი საყვარელი ანიმაციები

აღარ დავიწყებ წუწუნს იმაზე, თუ რატომ არ ვწერ ბლოგზე უწინდელივით ხშირად. არადა საწერი ახლა რომ მაქვს, ისე უნდა. გთხოვთ, დამაძალოთ. ან არა, რა სისულელეა, რატომ უნდა დამაძალოთ: ერთია, როცა საწერი გაქვს და მეორე – რამდენად გეწერინება. მოკლედ,  ამ პოსტში (რომელიც, ვიმედოვნებ, არ გაიწელება) ორიოდ სიტყვით გესაუბრებით საყვარელი ანიმაციების შესახებ, რომლებიც ზოგჯერ ფილმებზე მეტს ამბობს.

The Undertaker (The Backwater Gospel) – მესაფლავე არის ერთ-ერთი ძალიან შთამბეჭდავი და რეალისტური ანიმაცია. თან თავისი ვიზუალური ხელწერა აქვს, რაც სათქმელს კიდევ უფრო მძაფრად წარმოაჩენს.

მე ვნახე “ავატარი”

მე ვნახე “ავატარი” და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რამდენად ჰგავს ადამიანის ბუნება დაუკმაყოფილებელ მეძავს.

მე ვნახე “ავატარი” და მივხვდი, რომ სიცოცხლეზე ლამაზი და მრავალფეროვანიარაფერი არსებობს არც ერთ განზომილებაში.

მე ვნახე “ავატარი” და მჯერა, რომ კომპიუტერული ტექნიკით ნებისმიერი სანახაობის ეფექტის შექმნა შეიძლება.

მე ვნახე “ავატარი” და ნათლად დავინახე, რომ მათაც ისეთივე სექსი აქვთ, როგორც ჩვენ.

მე ვნახე “ავატარი” და ძალიან მომეწონა, თუ როგორ გარდაქმნის ვიდეობლოგინგი ადამიანს.

მე ვნახე “ავატარი” და დავრწმუნდი, რომ ნებისმიერი კომპიუტერული ეფექტი ეფექტად დარჩება, რომელიც, ადრე თუ გვიან, მობეზრდება ხალხს.

მე ვნახე “ავატარი” და მივხვდი, რომ საინფორმაციო ომს სპეცეფექტების ომი ჩაანაცვლებს.

მე ვნახე “ავატარი” და ვერ გამირკვევია, ფილმს ვუყურე თუ მულტფილმს.

მე ვნახე “ავატარი” და ვფიქრობ, რომ ჯეიმს კამერონმა იგი 2–მილიარდიანი ვალის გადასახდელად გადაიღო.

მე ვნახე “ავატარი” და შემეცოდა სიგურნი უივერი.

მე ვნახე “ავატარი” და მოხარული ვარ, რომ ეიფორიის ტალღაში არ მოვყევი.

მე ვნახე “ავატარი” და გირჩევთ, თუკი გინდათ, ფილმმა ცოტათი მაინც დაგაინტერესოთ, ნახეთ 3D ხარისხში.

მე ვნახე “ავატარი”.